O τρόπος που τα παιδιά εκφράζουν τα συναισθήματά τους συχνά είναι απροσδόκητος. Τα σενάρια καθημερινής τρέλας πολλά! Τα παιδικά φερσίματα ξεπερνούν κάθε όριο και εμείς οι γονείς μάταια προσπαθούμε να τα αντιμετωπίσουμε με προειδοποιήσεις και απειλές του τύπου, "δεν θα δεις άλλο τηλεόραση", δεν θα πάμε σινεμά", δεν θα παίξεις άλλο Play Station", "δεν θα σου αγοράσω το παιχνίδι που ήθελες" κτλ. 'Αλλοτε πάλι υψώνοντας τον τόνο της φωνής μας νομίζουμε ότι θα εισακουστούμε και ότι θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα καταλήγοντας να νιώθουμε ανήμποροι και "αφοπλισμένοι.." προσπαθώντας να βάλουμε ένα τέλος στις ανάρμοστες συμπεριφορές, να επιβάλλουμε κανόνες πειθαρχίας και να θέσουμε όρια.
Τα όρια όπως ειδικοί επισημαίνουν είναι απαραίτητα για τα παιδιά για τη συναισθηματική τους ασφάλεια, την ομαλή ανάπτυξή τους και την εύρυθμη λειτουργία της οικογένειας. Για να είναι αποδεκτά πρέπει να είναι σαφή και καθώς διδάσκουν ποιες συμπεριφορές είναι επιτρεπτές και ποιες όχι τα παιδιά μαθαίνουν τι μπορούν να προσδοκούν από τους άλλους. Από τη μεριά μας γονείς, δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με τρομερή αυστηρότητα αλλά ούτε και με υπερβολική ελαστικότητα. Ας τους εξηγήσουμε ήρεμα και υπομονετικά τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσει μια μη επιτρεπτή συμπεριφορά τους και ας τους δώσουμε μια εναλλακτική λύση. Χαμηλώστε ώστε να έρθετε στο ύψος τους, κοιτάξτε τα στα μάτια και αγγίξτε τα για να καταλάβουν τη σοβαρότητα των όσων τους λέτε. Η δική μας στάση σε δύσκολες καταστάσεις είναι ζωντανό παράδειγμα για το πως θα πρέπει να χειρίζονται και τα ίδια μια εξίσου δύσκολη κατάσταση.
Καλό θα ήταν να μη τα συγκρίνουμε με άλλα παιδιά και να προσπαθούμε να εστιάζουμε στις καλές συμπεριφορές τους ακόμα και αν αυτές είναι σταγόνες στον ωκεανό! Κάθε αλλαγή στη συμπεριφορά τους απαιτεί χρόνο για αυτό και εμείς θα πρέπει να επαινούμε οποιοδήποτε μικρό βήμα τους προς το καλύτερο. Έτσι ενισχύεται η αυτοεκτίμηση και η αυτοπειθαρχία τους. Σε καμία περίπτωση δεν τα τιμωρούμαι σωματικά. Μένουμε σταθεροί στη στάση μας αναφορικά με τα λόγια και τις πράξεις μας και ο ένας γονιός στηρίζει τον άλλο. Προσπαθήστε να τους στερήσετε κάποια προνόμια που έχουν αλλά μην το παρακάνετε με τη συχνότητα γιατί θα είναι αναποτελεσματικό. Ούτε με τη διάρκεια μην το παρακάνετε γιατί κάποια στιγμή θα ξεχάσουν ποια είναι η αιτία αυτής της στέρησης. Παιδοψυχολόγοι λένε ότι τα πολύ στενά και ασφυκτικά όρια είναι και αυτά πολλές φορές από μόνα τους αιτία για να αντιδρούν και να παραφέρονται.
Συμβαίνει συχνά σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας να θέλουν να τραβήξουν την συμπεριφορά δίνοντας τη δική τους παράσταση και άλλοτε να μην συνυπάρχουν αρμονικά με άλλα παιδιά. Απομακρύνετε το παιδάκι σας για να ηρεμήσει και με περίσσεια υπομονή εξηγήστε του χωρίς να το μαλώσετε πως αυτό που είπε ή έκανε ήταν ανάρμοστο. Δώστε του να καταλάβει τις συνέπειες των πράξεων του και πως θα πρέπει να συμπεριφερθεί για να επιστρέψει στο ομαδικό παιχνίδι. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσει ότι από αυτό εξαρτάται αν θα συνεχίσει να παίζει με τα άλλα παιδάκια. Δεν σας κρύβω ότι καμιά φορά βέβαια το καλύτερο που έχετε να κάνετε αν αποδέκτες της μη επιτρεπτής συμπεριφοράς είστε εσείς και μόνο εσείς...είναι να αδιαφορήσετε! Να αγνοήσετε αυτό που κάνει και έτσι θα καταλάβει σιγά σιγά ότι δεν έχει πετυχαίνει κάτι και θα εγκαταλείψει. Σε κάθε περίπτωση όσο δύσκολο και αν μας φαίνεται πρέπει ήρεμα να εξηγούμε στο παιδί μας τι μας ενοχλεί. Κάθε παιδί είναι μοναδικό για αυτό και χρήζει διαφορετικής αντιμετώπισης. Μοναδική όμως είναι και η σχέση σας με το παιδί σας. Όχι λοιπόν φωνές, όχι έξω φρενών! Πάρτε δυο βαθιές ανάσες και ήρεμα αντιμετωπίστε αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Άλλωστε κατά βάθος... όλοι ξέρουμε πως τα όρια είναι για να ξεπερνιούνται.
Φωτογραφία: Ashton Bingham / Unsplash
