Πολλές φορές έχουμε δει παιδιά να χαμηλώνουν το βλέμμα και να κρύβονται πίσω από "τη φούστα της μαμάς" όταν πρέπει να μιλήσουν σε κάποιον άγνωστο, όταν πρέπει να συναναστραφούν με άλλα παιδιά που δεν γνωρίζουν, όταν πρέπει να δώσουν ένα δώρο σε κάποιον ή να νιώθουν αμήχανα όταν ρέπει να πουν το ποίημα τους στο σχολείο. Τα περισσότερα παιδιά έχουν κάποιες στιγμές που νιώθουν ντροπή. Υπάρχουν όμως και κάποια τα οποία τα χαρακτηρίζει μια συστολή και μια εσωστρέφεια παραπάνω, στην προσπάθεια τους να προσδιορίσουν τη σχέση τους με άλλα παιδιά και μεγαλύτερους τους. Με ώμους λοιπόν σφιγμένους και πρόσωπο κατακόκκινο στέκονται αμήχανα μπροστά στα σχόλια των άλλων που αποκαλύπτουν ότι είναι... ντροπαλά!
Πώς όμως εμείς οι γονείς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε της ντροπής τα καμώματα; Καταρχάς, μη δώσετε στα παιδιά σας να καταλάβουν ότι ακόμα και στην εποχή που ζούμε η ντροπαλότητα θεωρείται μειονέκτημα. Εξηγήστε τους ότι η ντροπή και ο φόβος είναι φυσιολογικά συναισθήματα και ότι θα πρέπει να βρουν τον τρόπο να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες και να ξεπερνούν τα άγχη τους. Μια καλή τακτική από την πλευρά σας είναι να τα προετοιμάζεται για τις δυσκολίες που ενδεχομένως να συναντήσουν αναφορικά με μια κατάσταση για να τις ξέρουν και να τις περιμένουν. Δώστε τους χρόνο και κίνητρα και κάντε τους σαφές ότι είστε εκεί για αυτά και ότι μπορούν να στραφούν σε εσάς για να τα στηρίξετε οποτεδήποτε θελήσουν για ό,τι και αν συμβεί. Συζητήστε τα πάντα μαζί τους. Έτσι θα μπορέσετε να κατανοήσετε καλύτερα από που πηγάζουν τα στοιχεία ντροπαλότητας, φόβου και ανασφάλειας. Τονώστε την αυτοπεποίθηση τους, αφήστε τα να πάρουν πρωτοβουλίες και επιβραβεύεστε τις προσπάθειές τους. Δείξτε τους ότι τα αγαπάτε. Τα παιδιά θέλουν αγάπη η οποία προϋποθέτει "παρουσία", "αποδοχή" και "καθοδήγηση". Όσο πιο τρυφεροί είστε μαζί τους, τόσο περισσότερη αγάπη έχουν να δώσουν και αυτά και τόσο πιο ανεξάρτητα θα νιώθουν για να προσεγγίσουν εύκολα άλλα παιδιά χωρίς απαραίτητα τη δική σας παρουσία. Φροντίστε να έχουν επαφή με άλλα παιδιά. Η φιλία των παιδιών με τους συνομήλικούς τους έχει μεγάλη σημασία για την συναισθηματική τους ανάπτυξη. Μην τα κατακρίνετε όταν ο φόβος και η ανασφάλεια τα έχουν κυριεύσει και αποφύγετε τους χαρακτηρισμούς γιατί τα παιδιά μπορεί να υιοθετήσουν αυτό το ρόλο χωρίς να κάνουν προσπάθεια να αλλάξει κάτι. Και επειδή τα παιδιά αντιγράφουν συμπεριφορές άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα, μην ξεχνάτε ότι είστε πρότυπο συμπεριφοράς και άρα επιβάλλεται να δίνετε το καλό παράδειγμα. Ιδανικά μοιραστείτε μαζί τους μια δική σας ανάλογη εμπειρία θέλοντας έτσι να τους δώσετε να καταλάβουν ότι δεν είναι τα μόνα που βιώνουν μια τέτοια κατάσταση. Μόλις διαπιστώσουν ότι τα καταλαβαίνετε, θα τους είναι πιο εύκολο να παραδεχτούν τους φόβους τους τόσο στον ίδιο τους τον εαυτό όσο και σε εσάς. Τα παιδιά έχοντας έρθει αντιμέτωπα με τους ίδιους τους φόβους τους και τις ανασφάλειες τους μακροπρόθεσμα θα μπορέσουν γίνουν οι πρωταγωνιστές της ζωής τους και θα μπορούν να χτίσουν ουσιαστικές σχέσεις με τους συνανθρώπους τους. Γνωρίζοντας την ντροπή τους ....οικοδομούν την υπερηφάνεια τους!
Φωτογραφία: Τanaphong Toochinda
